من را در شبکه های اجتماعی همراهی کنید
اشعار, ترانه
من موبی‌دیکم* و تو ماهی‌سیاهِ کوچولو*
خسته از آبم و تو خسته‌تر از هر رودی
ابر شلوار نپوشیده‌ی* خیس از شاشم
من خودِ اشکم و تو آدم اشک‌آلودی
.
چن تا بیگانه* نشستن توُ خیابون دورم
یکیشون بالا سرِ من به رگم خون میده
شهر طاعون‌زده‌ی* رو به سقوطم* آقا
کام می‌گیرم و کامو* توُ سرم جون میده
.
روزا از غرب میرم شرق ولی با گاری*
زندگی پیش رومه*، دشمنِ این خستگی‌ام
شبا توُ خواب می‌بینم که میرم سمت میلان*
توی راهم! وَ عجیب عاشق آهستگی‌ام*
.
من قماربازترین* شاعر این انجمنم
ابلهم* در پی راهی واسه‌ی اثباتم
پُرِ از گرگ بیابون* و خر و کرگدنم*
من خودم یک تنه یه قلعه‌ی حیواناتم*
.
دو سه تا قطره‌ی خون* از گونه‌هام ریخت زمین
بوف* بودم که می‌خواستن منو کورم* بکنن
سگ ولگردم* و چشمِ چپَمو خورده کلاغ
خون دادن زنده بشم، زنده به گورم* بکنن!
.
مزدک نظافت
۰

دانلود دکلمه‌ی “زخم کهنه” با صدای شاعر، در کانال تلگرام مزدک نظافت
telegram.me/mazdaknezafat13
برای ندا آقاسلطان، ستار بهشتی، سهراب اعرابی، ترانه موسوی، ریحانه جباری، صانع ژاله و تمام ستم‌دیدگان
۰

اشعار, ترانه, گالری عکس
من یه عمره که پای اعدامم
رو تنم جای زخم دیروزه
دخترِ اصفهان منم که هنوز
صورتم از اسید می سوزه

توُ تنم حس خستگی دارم
دستاتو سفتِ سفت می‌گیرم
بغلم کن رفیق روز غمم
دارم از بغض و گریه می‌میرم

خسته‌ام مثل جمع کارگرا
توی این معدنای دلمرده
بس که آوار ریخته روی سرم
بس که شلاق رو تنم خورده

توی گوشام میخ کوبیدن
زیر پاهام فرشی از مینه
گاز اشک‌آوره تویِ چشمام
توی حلقم گلوله میشینه

عمریه تاب و ترس تو دِلَمه
ردّ داغیِ سیخ رو جونم
من یه تاریخ اشک و آه و غمم
من یه تاریخِ غرق توُ خونم

آتیشی که ترانه رو سوزوند
همه ی زندگیمو سوزونده
بعد اون دادگاه بی سر و ته
داغ ریحانه رو دلم مونده

من به سهراب و صانع و ستار
من به خونِ ندا بدهکارم
تا خفه‌خون گرفته این شهرو
دست از این ضجه برنمی‌دارم

از خود قم تا کوی دانشگاه
از همین رشت تا امیرآباد
مثل آتیش زیر خاکستر
گُر می گیرم دوباره با یه باد

مطمئن باش آخرش یک روز
سر این زخم کهنه وا میشه
بار اول که بازیِ خون بود!
دومین بار خون به پا میشه!

مزدک نظافت
Telegram.me/mazdaknezafat13
۰

تقدیم به برادران رجبیان، مهدی و حسین، و تمام آنها که برای هنر در بند اند

پَر واسه چی؟! پرواز ممنوعه
ساکت رفیق! آواز ممنوعه
مهدی! سه تارت رو بزن بشکون
اینجا صدایِ ساز ممنوعه

اینجا فقط جای سیاهی هاست
اونا که به تاریکی مدیونن
باید ببندیم بار و بندیلو
وقتی کلاغا نوحه می خونن

اونقدر گیجِ غارغارن که
از زخمه و آواز می ترسن
به کی بگیم این درد سنگینو؟!
این احمقا از ساز می ترسن

تنها صدایِ جغد می مونه
وقتی گلوها بی نفس باشن
هر کرکسی می نازه به بالاش
وقتی عقابا توُ قفس باشن

کوریم و بی تاریخ و بی حالیم
به نور توُ آینده دل بستیم
دلخوش به مایِ خوش نباش آقا!
ما بیخودی میگیم: ما هستیم

گوش کن به این سلول تنگ و تار
گوش کن به این شهرِ پر از عقده
روزا کلاغا نوحه می خونن
شب توُ گوشامون ناله ی جغده!

مزدک نظافت
#مهدی_رجبیان #حسین_رجبیان
۰

صدای زوزه پیچیده، توی گلدسته هایِ شهر
هنوز نیشِ مناره ها، فرو رفته به پایِ شهر

هوایِ گرگ و میش و سگ خزیده توی این خونه
فقط خوناب می باره رو سقفِ شهر ویرونه

نمیشه دید هیچ چیزُ، نه حتا واسه یک لحظه
نه اصلا بحث کوری نیست، که این تاریکیِ محضه

برای کشتنِ خورشید، همه با ماه! همدستن
از ابرا لاشه می باره، تمومِ کرکسا مستن

تو حلقِ آدما انگار، یه کوه از لخته ی خونه
به جز این جغد خواب آلود کسی آواز نمی خونه

تویِ گلدسته هایِ شهر، صدایِ زوزه پیچیده
نبردِ گرگ و گوسفنداست، همه جا بوی خون میده

دیگه مستیم از این بو، از این خونابِ تویِ باد
همه جادو شدیم انگار، مهم نیس، هرچه باداباد

ما هر شب قبل خوابیدن لبای مرگُ می بوسیم
ما نوزادای معلولیم که توُ قنداق می پوسیم

داره له میشه دنیامون، توُ گورستان تنگِ جبر
که اینجا زندگی یعنی: تولد روی سنگِ قبر

مزدک نظافت
۰

اشعار, ترانه, گالری عکس

یه وقتایی میشه که بی بال و پر

به هر گوشه از آسمون سر کشید

با رسم زمونه موافق نبود

با بادِ مخالف میشه پر کشید!

مثِ بادبادک که پر میکشه

اگرچه اسیرِ طلسمِ گره ست

اگرچه شب و روزِ پروازشم

یه عمره توُ دستای یه  قرقره ست

آره! اما اینا همش بازیه!

که خوش باشه و با همین نرم شه

که دلخوش بشه به همین پر زدن

با پرواز مصنوعی سرگرم شه!

غرور و هیاهوی بادبادکا

می تونه توُ یک لحظه نابود بشه

نخی که کمک کرد بالا برن

یه روزی اونا رو پایین می کشه

به بال خودت تکیه کن تا جهان

به پرهای بازت حسادت کنه

بذار تا زمینم به کوچیک شدن

تو چشمای آبیت عادت کنه!

یادت باشه رو پات وایسی رفیق!

توُ راهت اگه خسته شی باختی!

به این آدمای عزیز دل نبند!

به هر چیزی وابسته شی باختی!

“مزدک نظافت”

۰

ابرِ چشایِ من، یکریز می باره
شب هام طولانی، روزام کوتاهه
بعد از تو تقویمم، کلا” دو تا فصله
بعد از زمستونام، پاییز توُ راهه

رفتی از این خونه، توُ یه شبِ نمدار
رفتی و رویاهام، مونده زیرِ آوار

هر روز از فکرت سردرد می گیرم
هر شب توُ کابوسم، صدبار می میرم

بعد از تو این خونه، مثل یه آواره
بی وقفه رو سقفش، هی برف می باره

دستام بی حس ان، از سردی ممتد
انگار تمومِ شهر با رفتنت یخ زد.

ابرِ چشایِ من، یکریز می باره
شب هام طولانی، روزام کوتاهه
رفتی و تقویمم، کلا” دو تا فصله
بعد از زمستونام، پاییز توُ راهه

“مزدک نظافت”

۰

نذا تنهاییمو باور بکنم
بغلم کن دنیام تازه بشه
بذا تا حلقه‌ی دستای منم
واسه آغوش تو اندازه بشه
آرزوم اینه کنارم باشی
حتی وقتی از خودت دلگیرم
من به چشمای تو وابسته شدم
تو نگاهم نکنی می‌میرم
چترو بنداز و بیا سمت خودم
داری توُ تنهایی پر پر میشی
بذا بارون بزنه رو موهات
زیر بارون دیدنی‌تر میشی
وقتی رو به روی من می شینی
رو به هر حادثه ای می خندم
خود به خود هر گره ای وا میشه
وقتی موهای تو رو می بندم
دوس دارم هوای شهر ابری بشه
وقتی توی خونه زندونی شدم
من از اون روز که توُ بارون دیدمت
عاشق روزای بارونی شدم
چترو بنداز و بیا سمت خودم
داری توُ تنهایی پر پر میشی
بذا بارون بزنه رو موهات
زیر بارون دیدنی‌تر میشی
“مزدک نظافت”
۰

مثل یه عاشقم که چن ساله
دنبالِ رد پات می گرده
دست من نیس خودت که می‌دونی
عطر موهات عاشقم کرده
جای خالیت رو به روی منه
توی هر کافه‌ای که می شینم
ته این قهوه‌ها که رو میزن
چشمای قهوه‌ای‌تو می بینم
این روزا عابرا شبیه تو ان
از سرم دست بر نمی دارن
نمیدونم چرا زنا همه شون
تازگی شال مشکی میذارن
این روزا حال بیخودی دارم
واقعا افتضاح و آشفتم
هر کیو هر کجا که می‌بینم
یاد روزای با تو می‌افتم
بی تو مثلِ یه آدم پیرم
که از این زندگیِ بد سیره
بی تو مثل جنازه می‌مونم
مثِ یه مُرده‌ام که را میره!
“مزدک نظافت”
۰