مثل یه عاشقم که چن ساله
دنبالِ رد پات می گرده
دست من نیس خودت که می‌دونی
عطر موهات عاشقم کرده

جای خالیت رو به روی منه
توی هر کافه‌ای که می شینم
ته این قهوه‌ها که رو میزن
چشمای قهوه‌ای‌تو می بینم

این روزا عابرا شبیه تو ان
از سرم دست بر نمی دارن
نمیدونم چرا زنا همه شون
تازگی شال مشکی میذارن

این روزا حال بیخودی دارم
واقعا افتضاح و آشفتم
هر کیو هر کجا که می‌بینم
یاد روزای با تو می‌افتم

بی تو مثلِ یه آدم پیرم
که از این زندگیِ بد سیره
بی تو مثل جنازه می‌مونم
مثِ یه مُرده‌ام که را میره!

“مزدک نظافت”

 

شهر سلول انفرادی بود، کاری کردن که پیر و خسته بشیم توی بیدادگاه بی قاضی، حکم این شد که ما نفس نکشیم توی روزای بهت و سرگیجه، شهرُ انداختن به جون خودش که شاید دست خونیِ انسان، باز آلوده شه به خون خودش غل و زنجیر روی پاهامون، دورمون میله های فولادی سقف زندون همیشه کوتا بود، واسه پرواز سبز آزادی وقتی گریه بساط دنیا شه، جرم ما خنده و خوشی میشه هر کی فکرِ فرار توُ سرشه، توی تنهایی خودکُشی میشه! همه چی بوی درد و غم میده، بوی مخلوطی از خیانت و خون آدما رُ به تیر بستن توُ، بند «هشتاد و هشت» هر زندون غرق وارونگیّه این دنیا، همه یِ راه ها یه بیراههَ ن جُرم ما زندگیِ بی جُرمه، توی شهری که قاتلا شاهن! “مزدک نظافت”